داستانک‌های من

جلوی آینه دستی روی صورت و چشمان خود کشید و به آینه زل زد تمام خطوط عمودی و افقی صورتش را با دست لمس می‌کرد

– تو اینجا چکار می‌کنی؟ مگه نباید بیمارستان باشی؟ -شیفتم تموم شد گفتم بیام پیشت. – خوب شیفت کاریت تموم شد، تکلیف مسولیتت در قبال

چند ساعتي بود كه ديگر صدايي از اتاق صفورا نمي آمد! رو به بابا كردم و گفتم: ” چيزيش نشده باشه! نكنه كاري دست خودش

خانم پرتویی لطفا آماده شید‌، نوبت شماست. به سختی از جایم بلند می‌شوم و به طرف اتاق سونو می‌روم. به‌قدری خسته و سنگین شده‌ام که

-ساکتش کن الان برادرت از خواب بیدار میشه -چکارش کنم مادرِمن. نمی‌تونم بچه رو خفه کنم. گریه می‌کنه. حتما یه مشکلی داره دیگه. -این بچه

چشمانش را ریز کرده بود. هر چقدر سعی کردم بتوانم رنگ چشم‌هایش را تشخیص دهم نشد. آخر نور آفتاب چشم‌هایش را نشانه گرفته بود و

به قدری درد داشت که حتی نتوانست کف پاهایش را روی زمین بگذارد ولی باید برای مراسم آماده می‌شد. برای این مراسم لحظه شماری می‌کرد